Emperor – Anthems to the Welkin at Dusk

Zapewne większość z Was już tę płytę słyszała. Nie jest bez wad, ale multum wysmakowanych walorów sprawia, że sumaryczna jakość całości wynagradza po kilkakroć wszelkie braki a jest ich trochę.

Pod kątem spójności zawartość płyty skłania mnie do refleksji: po kiego grzyba dokładać przeciętne kawałki do genialnego stuffu, które najchętniej byśmy pominęli. Na początek dostajemy napawającą pesymizmem smętność wstępu (przysięgi); tym bardziej szczęka opada w miarę progresywnego przejścia do Ye Entranceperium – najszybszego numeru na płycie, w którym wiodący motyw jest pierwszym archetypem melodycznym. Archetypami melodycznymi nazywam pomysły, które przewijają się w nieświadomości ludzkiej inwencji, np. w historii muzyki lub po prostu w moich wcześniejszych obserwacjach, snach, bądź marzeniach. Melodia ta potwierdza kierunek kompozytorski Ihsahna i odchodzenie od koncepcji Mortiisa. Ihsahn tworzy wizje przepełnione agresją, parciem do przodu i patosem. Zamiarem Mortiisa była polifoniczna miękkość.

Po spokojniejszym trzecim numerze, również wybitnym moją uwagę dużo bardziej zaskarbia sobie Ensorcelled by Khaos, w którym doświadczamy, tego czego najbardziej poszukuję, prawdziwej wielowymiarowej polifonii. W Loss & Curse of Reverence jest jeszcze lepiej.

The Acclamation of Bonds to najlepszy utwór, a zatem także najwybitniejszy kawałek w historii muzyki. Archetypiczny, monumentalny i przebogaty wstęp, po którym doświadczamy symfonicznej ekstazy generowanej przez wysublimowane riffy. Choć polifonia tego utworu nie jest zbyt słyszalna, to moc emanująca ze wspomnianych riffów podnosi ciśnienie bardziej, niż w przypadku reszty płyty.

Po punkcie kulminacyjnym czas na najdłuższy utwór z playlisty z mistrzowskim kontrapunktem, który mogę porównać do zwrotu akcji w Od zmierzchu do świtu Roberta Rodrigeza lub progresji w One Metalliki. Od symfonicznego wyśpiewanego z aryjską artykulacją hymnu, aż po bezkompromisową masakrę Ihsahn łamie dotychczasowe kanony przyjętej harmonii. To właśnie lubię. Dlaczego nie?

The Wanderer powinien być ostatnim utworem. Byłby genialnym zwieńczeniem. Być może w niektórych edycjach tak jest. Niestety następne kawałki wyraźnie odstają poziomem albo pod kątem spójności, jakby dodano je na siłę. Brak spójności nie przeszkadzałby mi tak bardzo, gdyby kompozycje nadrobiły to innymi walorami.

Gdyby Anthems była następczynią Prometheus, wszystko byłoby dopieszczone. W rozwoju stylu kompozytorskiego dostrzegam wyraźną progresję, zwłaszcza polifoniczną. Linie melodyczne są znacznie bardziej pokręcone w porównaniu z debiutem. Nie można się nudzić, ale jak sobie pomyślę, jakiego arcydzieła uświadczyli byśmy, gdyby Mortiis uczestniczył w tym projekcie… To Mortiis zbudował koncepcję melodyki Emperor, ale po jego odejściu zdominowana przez wizję Ihsahna zaczęła się ona z płyty na płytę ulatniać. Na Prometheus Mortiisa już nie ma.